Turpan -tour

Martha en ik hebben besloten een aantal onderdelen van de tour te skippen om de prijs te drukken.

De twee gaan bij een gebouw naar binnen die toegang geven tot een grot terwijl wij langs de kamelenrijders de heuvel oplopen die een prachtig panorama geeft over de nabijgelegen vallei en de zandkleurige bergen die allen in kleur verschillen.

De vlammende bergen vlammen nog niet echt als we besluiten terug te gaan en daar de geïrriteerde Chinezen al terug te vinden in de auto klaar om naar het tweede punt te gaan.

De deuren van de huizen zijn prachtig bewerkt en we wandelen onder een haag van druiven door.  Voor de bakstenen van klei huisjes zitten mensen op houten plateaus die meestal bedekt zijn met een stuk tapijt of kleed.

Aan het zandpad staat een prachtige nog niet gerenoveerde moskee die het straatje een idyllisch uiterlijk geeft. Misschien komt dit ook omdat het doodstil is in het dorp.

We wandelen verder de heuvel op, onder de van klei gemaakte koepels en poorten door, door kleine steegjes waar je af en toe over de kleimuren heen kan kijken en de binnenplaats kan opkijken.

Deze binnenplaatsen zijn meestal gevuld met de was die daar hangt te drogen en/of een paar geiten of schapen. Op de achtergrond van dit mystieke dorpje liggen bergen met zandkleurige flanken te blakeren in de zon. In de verte zien we ook de nieuwe moskee die alles mist wat de oude heeft.

Het dorp is klein en voor we het weten staan we aan de grens waar kleien bakstenen worden gefabriceerd. Op de terugweg lopen we langs een kraampje waar we wat moerbeien mogen proberen en iets wat lijkt op abrikoos. Een grote deur staat open en we gluren naar binnen.

Het is een grote open ruimte, een magazijn waar spullen worden opgeslagen. Aan de zijkant bevindt zich een keukentje waar een klein vrouwtje staat te koken. We zien nu ook een grote trap die leidt naar een groot plateau waar iemand TV zit te kijken.

De vrouw nodigt ons binnen uit en we kijken onze ogen uit, zeker als we de vogels zien binnenkomen door de vele gaten die tussen de muur en dak zitten. Boven op het plateau aangekomen zien we dat de dochter daar brood kneed en de moeder deze vult met groenten terwijl achter de TV een haag van elektradraden hangt.

The English Patient

Ook mogen we even kijken in de slaapkamer waar drie grote vergeelde posters hangen. Een daarvan is de hoofdstad Beijing, een ander is een gouden moskee en de derde is Jaighou NP. We gaan weer zitten op het plateau en krijgen thee aangeboden.

Koek en amandelen als toetje en daarna bedanken we de mensen en vervolgen onze weg. Vlakbij het parkeerterrein waar we een man de woestijn zien bewateren, komt een bus aan vol met mensen met grote boodschappentassen. Kippen hangen ondersteboven en dit moeten wel lokale mensen zijn die elders inkopen hebben gedaan.

Bij een ruïnestad worden de twee er weer uitgelaten terwijl wij vragen even verderop eruit te mogen. Achter de drukke straat waar ezelskarren en tractors met karren erachter gevuld met goederen en/of mensen, vinden we een ongebruikelijke begraafplaats waar geen eind aan schijnt te komen.

Terug op de doorgaande weg zien we grote huizen die eruit zien als gigantische schuren waar luchtgaten inzitten voor enige verkoeling. Kinderen volgen ons of staan verlegen achter hun moeder en proberen onze aandacht te trekken door een voorzichtig “hello” te roepen.  

Turkenmensen

Op sommige plaatsen staan plateaus waar mensen op zitten; thee drinken, werken of gewoon zitten te praten. De mensen zien er hier bijna Turks uit en ze zijn verschrikkelijk sociaal en vriendelijk. De Chinezen zitten alweer klaar in de auto en lijken vandaag een tourmarathon te houden.

Dit wordt nog duidelijker als ze de chauffeur niet eens een rustige lunch gunnen in de druivenvallei en het blijkt dat deze mannen vooral geïnteresseerd zijn in de nep-toeristische circussen i.p.v. het echte Oeigoer bestaan en architectuur die ons vooral bezighoudt.

Tenslotte komen we aan bij onze laatste bestemming vandaag en dat is de supertoeristische Karez (een middel om water ter irrigeren die in de provincie Xinjiang, maar ook in Afghanistan en Iran gebruikt wordt) die ik ook oversla omdat de entreeprijs hoog is en ik hoop er later op mijn reis eentje te zien.

Op de terugweg zien we nog wat “jaknikkers” staan in het veld en ik hoop dat ik nog op tijd ben om een busticket te boeken. Onder het stof en uitgeput kom ik aan in de bazaar waar Martha en ik ook onze twee Koreaanse vriendinnen weer tegenkomen uit Dunhuang.

Gezamenlijk besluiten we te eten op hetzelfde plekje waar we eerder zo goed werden ontvangen.

De thee is gratis en ik bestel een grote kom Suoman Oeigoer noedelsoep. Met een gevulde maag wandelen we terug naar het hostel tussen de vele terrasjes die voor de bazaar staan opgesteld. We zien dat de gangbare maaltijd hier bestaat uit “gegrilde geitenpoot” en “gekookte geitenhoofden” en ik ben blij als ik de deur van mijn kamer achter mij sluit.