Hotan

Er ligt een grote dikke wollen deken op mijn “bed’ en de bus ruikt al muf voordat al de lokale mensen erin zitten. Als de bus vertrekt kan ik alleen liggen (het is te laag om te zitten) en ik geniet van de geur van het verse brood naast mijn hoofd.

De andere reizigers is een mengeling van families met kinderen, ongure knapen en opvallend knappe meisjes van een vreemde mix van Mongools, Chinees en Turks.

Terwijl de man achter me zich tegoed doet aan een zak eieren die hij een voor een smakkend in zijn mond steekt, is het landschap te omschrijven als een “lord of the Rings” land; steile, scherpe rotsen met hier en daar zand en een zwarte achtergrond. Mysterieus en mooi tegelijk. Hieromheen is de weg gelegd.

Als we stoppen voor eten roept de chauffeur “10 minuten” en ik besluit mijn meegenomen noedels niet te verhitten gezien de korte stop. Als we er 30 minuten later nog staan kan ik mijzelf wel voor de kop slaan want ik hoor mijn maag rommelen.

Tijdens het lezen van mijn boek luister ik naar de chauffeurs en hulpje die zich voor me bij de voordeur hebben verzameld.

Het taaltje is geen Chinees maar zeker ook geen Turks of Arabisch maar een mix van alle drie. Allen staan te paffen. Er wordt gebeden door sommige mensen als we aankomen in Kuqa en we staan uren stil langs een grote weg wat als busstation dienst doet. Door de hele dag in dezelfde houding te liggen beginnen je spieren behoorlijk geïrriteerd te raken en als ik ’s avonds probeer te slapen houdt de Arabische muziek die uit de radio komt mij wakker.

Een sprookjeswoestijn

Als ik dan toch in slaap val wordt ik wakker van het feit dat we stilstaan. Ik moet plassen en wandel de woestijn in want we schijnen midden in de Taklamakan woestijn te staan.

Het is doodstil, pikdonker en de sterren staan haarscherp aan de hemel terwijl er geen wind waait. De lucht is fris en het is duidelijk een zandwoestijn want het zand ligt opgehoopt op de weg. Ik trek het muffe kleed nog eens over mij heen en probeer nog wat te slapen voordat we in Hotan aankomen. 

Als ik wakker wordt in deze nachtbus rijden we langs een afwisselend landschap; een mix van zand, hier en daar een stukje groen en dan weer een rotsenpartij of een dorpje.

En dan zie ik mijn eerste “Kazakkenmuts met flaporen”. Het is halverwege de morgen als we bij een stoffig dorp eruit worden gelaten, wat betekent dat je je sandalen weer aan mag (binnen moeten ze uit) en ontbijt ik in de vorm van wat fruit.

Na de morgen rijden we dan uiteindelijk Hotan in, wat een behoorlijke grote stad blijkt te zijn met vele kleine winkeltjes wel iets gezellig als de eerdere dorpen die we aan hebben gedaan. In het hostel haal ik alle trucs weer uit de kast om de prijs te laten zakken; ik laat mijn gescheurde shirt zien, mijn hele reis in China op de kaart en leg uit dat ik eerder veel minder heb betaald.

In aanbouw

Mijn grote glimlach en mijn vastberadenheid hebben weer effect en ik boek een kamer voor 2 nachten. Als ik boven naar de wc wil gaan, snap ik het, deze trekt niet door en er zijn nog gedeeltes in aanbouw. Ook is de stank behoorlijk en ik moet mijn neus dichthouden om niet over mijn nek te gaan. 

Ik besluit een grote wandeling te gaan maken om mijn lichaam weer een beetje los te maken na die ellenlange rit. Er is een redelijk park aangelegd maar hiervoor moet je betalen, er is een soort van marktstraatje zonder auto’s maar ik wordt nog niet helemaal warm van deze die tijdens de “zijderoute” tijd zo belangrijk is geweest.

De provincie zijn bekendste bezienswaardigheid is natuurlijk deze “Zijderoute” die dwars door de woestijn ging en steden zoals Hotan en Kashgar aandeed die daardoor een zeer romantische bijklank heeft gekregen.

Maar verwacht geen romantisch beeld hier zoals je op oude mystieke tekeningen en fresco’s ziet – Hotan is een grote stad, chaotisch te noemen en je zult hier echt doorheen moeten kijken om de oude sfeer te zien.

Via wat grote drukke wegen waar op de stoepen de markt reeds is begonnen wordt het steeds drukker naarmate je dichter bij de “A-dome” die ik zo noem gezien het feit dat hij wel wat wegheeft van Japan’s “Hiroshima” ook al klinkt dat misschien wat overdreven.

Dit is een gebouw zonder ramen en lijkt wel of het een oude WWII wachttoren is. Als je onder de poort doorloopt kom je in het echte bazaargedeelte terecht en het is direct oppassen; “bosh” betekent ophoepelen want dan moet er iemand door met een kar o.i.d.

Een mix van mensen

De markt is opgedeeld in bepaalde verkoopitems. Zo heb je een gedeelte oud-ijzer, kleding, gordijnen, schoenen, pannen en kleden. Omdat ik maar een van de weinigen Westerse toeristen ben baar ik enig opzicht en ik zie mensen elkaar aanstoten om toch maar niets te missen van die lange blanke man die zonder toergroep hier rondbanjert.

Het valt me wel op dat hier geen mobiele telefoontjes of scooters te horen of zien zijn en het aantal Han-Chinezen is hier te verwaarlozen. Het lijkt meer op het Midden Oosten dan op China.  

Op een centrale plek iets weg van het drukke gangpad ga ik zitten met mijn gekochte lunch en bekijk dit schouwspel. De prachtige kleuren van sjaals en jurken van de vrouwen, de ezeldrijvers en de verschillende kleuren en vormen “fez”. Ook veel stofjassen, djellaba’s en gesluierde vrouwen tussen de duizenden verschillende huidskleuren en bevolkingsgroepen.

Blijkbaar is je gulden nog steeds een daalder waard gezien de onnavolgbare stoet mensen die hier voorbijkomt. Bij het busstation koop ik alvast een busticket voor morgen en val ’s middags in slaap op bed. Maar niet nadat ik wederom een heerlijke shaslick heb besteld.