Vidin

Het laatste dikke uur van de route gaan we niet via de hoofdweg maar rijden door kleine dorpjes in de bergen waar oude houten karren worden voortgetrokken door verveelde paarden, dronkenlappen bij een café onder de parasol zitten (het is wederom heet vandaag), zwerfhonden lopen, mensen op het land bezig zijn en vooral leegte en droogte is.

We rijden nog een stuk langs de machtige Donau en komen dan na het middaguur bij het nagenoeg lege station van Vidin aan wat naast het eveneens lege treinstation ligt.

Een paar dagen geleden heb ik getracht een e-mail te sturen voor een soort van boeking bij het goedkoopste hotel in de stad daar er geen hostel is maar heb helaas geen antwoord gekregen.

Via de map van m’n reisgids ga ik op onderzoek uit. 

Ik wandel parallel aan de Donau rivier in de Tsaar Alexander II straat die bijna verlaten is.

Gebouwen die weg staan te rotten, afgebladderd, veel groen, heel weinig mensen, winkels gesloten, stoepen opgebroken en een paar straathonden die in de schaduw liggen te slapen.

Ik heb gelezen dat de stad heel veel schade is berokkend toen de wereldgemeenschap sancties tegen Servie aankondigde tijdens de jaren 90 van de vorige eeuw, en dat daardoor de handel is verschoven naar de Bulgaarse stad Ruse dat veel verder oostelijker ligt.

Leegstand en ongeloof

Ik vraag twee mannen die aan een koffie zitten bij een stuk modern winkelcomplex en die wijzen naar verderop. Daar aangekomen vind ik het hotel maar het is donker en leeg. Het schijnt al een jaar leeg te staan.

Ik wandel terug naar het centrum waar het gelukkig ietsje drukker is. Ik kom op een echt Oost-Europees plein aan met groteske monumenten, veel steen en beton, wat struiken en bomen en grote fonteinen.

De zon beukt op de tegels en ik zie veel communistische gebouwen maar geen teken of vlag van een informatiecentrum. Ik wandel verder en vind m’n tweede optie wat er wel erg “sjeik” uitziet. Het meisje bij de receptie kijkt mij ook wat ongelovig aan als ik met m’n grote rugtas precies de prijs weet van het internet voor de goedkoopste kamer in het gebouw.

Dit klopt maar we zitten vol maar we hebben nog wel een kamertje over. Heel erg opgelucht check ik in en zij vraagt wat ik in godsnaam hier kom doen. In een armoedige stad met veel werkeloosheid en problemen. Ze excuseert zichzelf dat ze veel info moet opschrijven want de politie doet hier heel moeilijk – de Roemeense grens is vlakbij zegt ze er voor het gemak erbij. 

Dan het groteske naaldbeeld en drie blokken beton met beelden zoals je ze hier veel ziet. Uitgehakte mensen die het land bewerken en dat soort dingen.

Als je kijkt op de landkaart zie je dat de stad zeer strategisch ligt, zo langs de Donau, en het is ook niet zo verwonderlijk dat de plek al sinds mensenheugenis “bezet” is. Het waren waarschijnlijk de Thraciers maar zeker de Kelten die hier voor de Romeinen al hun huizen en forten hadden gebouwd. 

Zwemmen in de Donau

De zon beukt al weer op mij neer en ik zie verderop mensen in de volle zon liggen daar waar het fort zich begeeft en zwemmend in de Donau. Ook zie ik de brug verderop waar zoveel heisa om geweest is. Tot de zomer van 2013 was het alleen mogelijk Roemenië (Calafat) te bereiken met en veerpont.

Er zou een tweede brugverbinding komen tussen de twee Balkanlanden over de Donau maar de Roemenen wilden de brug veel oostelijker hebben en weigerde elke medewerking.

De Bulgaarse burgemeester van Vidin had steekpenningen aangenomen en de EU had bijna de (financiële) stekker uit het project getrokken toen het allemaal toch nog goed zou komen. 

Een man praat door een microfoon, er staat een grote box en er zitten allemaal mensen in de schaduw tegen de buitenmuur aan kijkend naar wat gaande is. Ik ga er ergens tussenin staan en zie twee groepen ontstaan die elkaar met zwaarden te lijf gaan.

Het is mij even onduidelijk welke periode nu centraal staat; ik heb gelezen dat het fort tussen de tiende en veertiende eeuw flink werd uitgebreid door de Bulgaren en deze vochten waarschijnlijk tegen de Byzantijnen.

Wat nu te zien is, is grotendeels de uitbreiding en versterking van de Ottomanen eeuwen later.

Het geeft mij de mogelijkheid even rustig rond te kijken want heb het fort eigenlijk voor mijzelf alleen. 

Ik klim een paar torens in waar weinig te zien is dan het prachtige uitzicht op de Donau na. Beneden zijn wat poppen neergezet in een soort van gevangeniskelder en wat informatiepanels.

Ik houd het al snel voor gezien terwijl de Bulgaren nu op de foto gaan met de acteurs. Ik heb het hele fort doorgewandeld en als ik via het andere pad rond het fort loop zie ik het ticketgebouw staan.

Geen idee of iemand betaald heeft, of het open is e.d. maar vind het wel prima zo. Er staan wat kleine stalletjes met souvenirs maar ik wandel langs de weg nu (terug naar het centrum. Het is inmiddels snikheet geworden en ik word gevolgd door een straathondje. Ik wandel op m’n gemak nog even door de bijna uitgestorven kunstmatige winkel-voetgangersgebied-straten met een pizza verkoop, marmeren tegels.

Nu komen die hoge communistische torens goed uit die een beetje voor schaduw zorgen.