Belogradchik

Ik heb de bus genomen vanuit Vidin en de rit duurt ongeveer een uurtje. Deze zit vol met vrouwen op leeftijd die zo te zien boodschappen hebben gedaan op de markt die mij totaal is voorbijgegaan.

Ik ben op tijd en ik kon nog zitten maar een aantal andere mensen waren niet zo gelukkig en staan nu half gebogen in de bus tussen de vele tassen in. De chauffeur gooit z’n sigaret weg en ik betaal deze direct voordat hij wegrijdt.

Het is een uur rijden naar Belogradchik en ik zie de stad al ver vantevoren liggen tussen de vreemdsoortige rotsformaties waar het stadje zo bekend omstaat. We stoppen bij een aftands busstation wat je eigenlijk geen station mag noemen.

Communistische blokken

Ik moet nog oppassen dat ik m’n hoofd niet stoot aan het lage betonnen afdak wat hier is. Ik heb m’n voeten nog niet gelicht uit het busje of een stroom aan – wederom vooral vrouwen – komt op het vervoermiddel toelopen en gaat zitten.

Het stadje op zich is niet zo groot en ik wandel door de straten heen die wat uitgestorven lijken. Oude communistische blokken worden afgewisseld met prachtige oude bijna Habsburgse gebouwen en gezellige houten huisjes met veel bloembakken. Een zwerfhond loopt een stukje mee in de straten die me doen denken aan een ietwat dood bergdorpje waar alleen in de winter iets verdient wordt aan toeristen die komen skiën.

M’n hotel is gelegen in een woonwijk en ik check in en wandel direct terug naar het prachtige uitzichtpunt op het redelijke grote stadsplein waar o.a het nieuwe vier sterren hotel is gelegen en ik neem aan het stadhuis.

Tussen de bomen door kun je genieten van de rotsformaties die ongeloofwaardig aandoen tussen de heerlijke verschillende soorten groen. Ik doe nog een poging info in te winnen voor de bus over twee dagen naar Sofia maar bijna vanzelfsprekend is deze gesloten. 

De steensoort is bijna wit en moet later zijn bijgebouwd – in Ottomaanse tijden. En dit wordt ook bevestigd door informatie op de panels die hier staan in drie talen.

Het oudste gedeelte is uit oude vervlogen tijden en liggen op de hoogste delen in de rotsen verborgen achter de deur die je hiervandaan net aan kan spotten. Eerst loop ik langs de muren die hier lager worden en je een perfect zicht hebt op de stad die in de vallei is gebouwd. 

De zigzigtrap naar boven

Er volgt nog een stuk muur alvorens er een tweede poort staat. Als je deze doorgaat sta je voor een zigzagtrap die een van de grote rotsformaties opleidt naar een houten poortdeur. Dit is klassiek en werd door de Romeinen in de eerste eeuw voor Christus gebouwd. Later zijn gedeelten uitgebreid en verbeterd door de Byzantijnen en Bulgaren. 

Boven aan de trap heb je een klein uitzichtpunt waar je het door de Ottomanen toegevoegde deel van het fort heel goed kunt aanschouwen met Belogradchik erachter en daarachter de open velden van Bulgarije.

Dan wandel ik de poort door en kom je op een magische plek met wat struiken en tussen de hoge rotsformaties – het lijkt wel een binnenplaats waar je niets kunt gebeuren. In de hoek van de binnenplaats staat een hoge steile ijzeren trap die je dient op te klimmen op om het plateau te komen. 

Prachtig panorama

Daar aangekomen is het uitzicht 360 graden en adembenemend. Het is zachtjes gaan regenen en ik ben zowat de enige die hier rond kuiert.

Het is best groot hier en je kunt niet zo makkelijk van hoek naar hoek komen – er zitten grote spleten en gaten tussen de rotsen in. Aan de achterkant zie je nog talloze andere rotsformaties die je anders niet kunt zien.

Niet zo hoog en machtig als deze maar toch heel mooi. Ik ben best benieuwd hoe het eruit had gezien als het helder weer had geweest maar kan dit weer bij deze ook wel waarderen. 

Ik wandel rustig het hele plateau rond en geniet van elke hoek van het uitzicht – dit is “by far” de meest indrukwekkende (natuurlijke) site van Bulgarije en ik heb nog niemand gehoord die hier is geweest – ongelofelijk eigenlijk. Ik lees op de borden dat de formaties zon 200 miljoen jaar hier gevormd zijn en het gebied met een mix van rotsen en bos is zo’n 200 hectare groot.