Dilijan

Zwabberend over de weg:

Er stappen nog meer mensen in en het lijkt erop dat de chauffeur beslist welke deur hij openzet en waar je dus moet gaan zitten – de dames, kinderen en ouderen voorin – de rest achterin. Als ik even kans zie verkas ik van plek en leg m’n tas achter mij neer.

Een verstandige keuze want de bus zwaait en zwabbert over de weg. De huizen die we passeren (op de oerlelijke appartementencomplexen na) zijn vierkant, meestal van steen en grijzig – het dak is vaak van grijze aluminium platen belegd.

We pikken nog een toeristenstel op, ergens bij een B&B langs de weg en rijden de prachtige Debed vallei door.

Deze is smal en het lijkt wel een spel tussen de rivier (met dezelfde naam), de weg en de treinrails die elkaar telkens overlappen. Het grote verschil nu al met Georgië is het tempo van het vervoermiddel – deze bus sjokt door de vallei heen terwijl in het noordelijke buurland de busjes echt als een bezetene door het verkeer razen. Onderweg passeren we wederom een aantal graven (allemaal met gezichten op gegraveerd) die pal langs de weg staan. 

Terwijl taxichauffeurs mij proberen over te halen sneller (en duurder) in Dilijan aan te komen, maak ik mij van ze los, loop een rondje, wederom stukken opgebroken asfalt en plassen ontwijkend, en ga op zoek naar een terrasje voor een kop koffie. Niets van dat alles – er zijn wat stalletjes maar een stoel is in geen velden of wegen te bekennen.

Om die reden neem ik plaats in de gigantische grote lege wachtruimte in het station. Er staan een paar stoelen en de rest van de ruimte is leeg – ik hoor alleen vogels tsjilpen die de ruimte gebruiken als hun thuis. 

Stalin achter het stuur: 

Moedersziel alleen zit ik in het busje en ik heb zelf m’n grote tas achterin gepropt boven op wat gereedschap. Ik vraag mij toch af of dit wel het goede busje is want meestal zitten er al mensen in of liggen er spullen op de bankjes. Op het laatste moment stroomt het busje tot z’n nok vol met mensen. Onze chauffeur die ik direct “Stalin” doop met z’n pokdalige gezicht, grote borstelsnor en dikke zwart-grijze haren die half op z’n voorhoofd beginnen geeft gas en we schokken vooruit.

Dit is wel een echt minibusje maar ook deze rijdt met een slakken gang naar m’n volgende bestemming. Onderweg legt een meisje uit dat hier wat Russische dorpjes liggen midden in het land. Ze willen niets met elkaar te maken hebben maar liggen pal naast elkaar. Ze woont al 1,5 jaar niet ver van de grens van Armenië en Azerdbijan maar twijfelt of ze hier langer moet blijven.

Steeds vaker zijn er tussen de twee haatdragende partijen schietpartijen. We rijden Dilijan in en precies op de grote kruising in het centrum in de vallei word ik eruit gelaten. 

Pure luxe: 

De prijzen zijn helaas wel behoorlijk gestegen. Ik slenter de heuvel op via wat stenen trappen en op de helft van een zandpad vind ik gemakkelijk het hostel. Een grote tuin met bloemen en twee kamertjes die zijn ingericht als slaapzaaltje.

Ik krijg een kop thee aangeboden en wat koek en snoep. Even later stap ik straat weer op. Verderop in de straat naast een galerie zie ik wat oude houten huisjes staan en vervloek de dure grote auto’s die ervoor geparkeerd staan.

Nog iets verder vind ik het genoemde Dilijan historische centrum wat een aaneenschakeling is van veel te zwaar gerenoveerde oude Armeense woningen; nu is het een toeristisch circus met houten balkons, souvenirwinkels, een duur restaurant, hotel en galerieën. 

Diner alleen: 

’s Avonds na een heerlijke douche ontmoet ik de rest van de gasten die allemaal uit eten schijnen te gaan. Moedersziel zit ik alleen aan een gigantisch diner te knagen met kharkovats (barbecue), twee kippenpoten, twee salades, kaas, brood, soep en een gevulde aubergine. Ik plof bijna uit elkaar als ik m’n dagboek bijwerk (nu met een trui aan) op m’n balkon. 

De twee omaatjes zitten nog steeds te keuvelen op het bankje buiten als het opeens aardedonker wordt. Ik ben nog uitgenodigd door de andere gasten in het stadje om nog een biertje te drinken maar ik besluit lekker vroeg naar bed te gaan. Morgen op naar de hoofdstad.