Koman meer

Eindelijk stopt er een busje met een jonge jongen erin – na wat heen en weer gebabbel snapt hij wat we willen – hij zegt dat het nog 2 kilometer is naar de kruising en wij stappen in en gooien onze grote tassen achterin.

Het is zeker nog 4 kilometer voor mijn gevoel als we uitstappen voor een restaurantje met voldoende auto’s voor de deur. Direct komt er iemand naar buiten die aanbied taxi te spelen. Wij geven geen sjoege en zetten onze grote tassen op het asfalt en drinken wat water.  

Op naar Fierze: 

Drie jongens komen het restaurant uitgelopen en stoppen naast ons – het is een zwarte Opel Swing en de heren bieden aan om ons naar Fierze te brengen. Onze tassen worden achterin gepropt en Pete zit bijna op m’n schoot achterin. De jonge jongen gaat bij z’n vader op schoot voorin. In zo’n 15 a 20 minuten rijden we naar Fierze en we bedanken de mannen die al te ver zijn gereden van de werkplek waar ze eigenlijk hadden moeten stoppen.

Het is wederom een grote rotonde met een aantal koffietenten die allemaal al vol zitten met mensen. Het enige probleem is dat we nog steeds geen ferry zien of iets wat daarop lijkt. Op de brug zien we de rivier die we straks zouden moeten afvaren maar geen boot of haventje.

Weer twijfelen we of we hier wel goed zitten en/of er wel een boot gaat. Er komt een busje langsgereden en de chauffeur geeft aan dat hij naar de haven gaat die zo’n 3 kilometer verderop is.

De haven is een klein huisje waar wat koffie wordt geserveerd, twee aanlegplaatsen met boten (en twee ferry boten) en een stuk grind wat dienst doet als parkeerplaats. Een aantal jonge jongens hebben hier gekampeerd en zijn bezig hun tenten op te pakken.

Wachten......... 

Wij komen aan, ontmoeten een armzalig hondje en bestellen een kop koffie omdat we anderhalf uur te vroeg zijn. Er komen nog wat toeristen in gehuurde auto’s aan die allemaal de boot opgaan.

Net voordat we de boot opgaan begint het te regenen en eigenlijk stopt het niet meer tot we in Koman aankomen. Voor het hele district Tropojë in de prefectuur Kukës was de ferry over het Komanmeer tot 2010 de enige aangewezen verbinding met de rest van het land.

Eindelijk de boottrip: 

We zijn met misschien 20 mensen aan boord en nemen plaats in een keurig restaurant waar we de vallei door het raam goed kunnen zien. De boottrip door de Drina valley zou 2 uur moeten duren en gaat soms door hele smalle rotswanden – heel weinig ander bootverkeer, weinig watervogels of andere dieren, veel mist in de hoge bergen en veel groen maar geen jungle of bossen.

Ook behoorlijk wat vuil en flessen in het water maar het is wel mooi azuurblauw helder. Mensen gaan naar buiten om een foto te nemen maar zijn binnen afzienbare tijd terug omdat het weer zo slecht is – vooral heel veel regen. In 1970 is er een dam gebouwd en er wordt nog steeds elektriciteit opgewekt. Het meer maakt net zoals het stroomopwaarts gelegen Fierzë meer en het stroomafwaartse Vau i Dejësmeer deel uit van een grootscheeps hydro-elektrisch systeem dat door het communistisch regime werd uitgebouwd.

Het is bijna elf uur als we een klein ingebouwd haventje (omringd door hoge bergen) vanaf het dek. Er is een kleine parkeerplaats die volstaat met motoren, busjes en auto’s en er staan voldoende toeristen en lokale (toeristen) de boot te fotograferen. Ook is er een restaurantje en een soort van ticketkantoortje.

Ook vragen taxi’s die geen echte taxi’s zijn om te rijden naar Skodra. Het lijkt wel een James Bond film met een stukje grind en uitzicht op hoge bergen en een hoge dam en dan een diepe zwarte tunnel.

We beginnen te lopen maar wandelen direct terug – het is aardedonker in de tunnel en we zien het einde niet.

Licht aan het einde van de tunnel: 

Een man zegt dat er een dorp is aan de andere kant waar we een “normale” bus kunen nemen en we wagen het erop. Het is pikkedonker maar in het midden van de tunnel brandt licht.

Daarna zien we het einde van de tunnel en zien aan het begin van de andere kant een wachthuisje met twee gewapende soldaten. Het uitzicht geeft een zicht op een groot open terrein in een vallei met een elektriciteitscentrale, wat verlaten huizen verderop, de dam, een rivier, een veld met gewassen, een brug en nog wat andere bedrijfsterreinen.

Waar is het busje waar de man het over had? We beginnen te lopen over een zeer slecht asfaltweg en er komen wat auto’s voorbij die zeker de boot nog willen halen. We zijn halverwege onze weg naar beneden, de vallei in als we een busje aan houden. Wat blijkt is wat mensen Koman noemen is dat kleine haventje zonder iets en dat hij naar Shkodra gaat. We mogen mee en gooien onze tassen achter op de wagen waar gelukkig wel een regenscherm op zit en gaan naast de man zitten.