Butrint

De portier doet net de boom omhoog als hij zegt dat we onze grote tassen wel achter kunnen laten in het huisje; we moeten natuurlijk wel de 50 Leke entree betalen.

We lopen eerst 100 a 200 meter over een stofweg langs een dammmeer met een aantal ijzeren oude attributen erin die ik niet kan thuisbrengen.

Dan gaat de weg met stenen door een stuk bos wat slingerend ons naar een parkeerterrein met wat huisjes die je kunt huren (30 euro per stuk) en een “prijzig” restaurant. Het is misschien 1 a 2 km wandelen en we zijn blij dat we onze grote tassen kwijt zijn want het is heet vandaag.

Een romantisch plaatje: 

Wij wandelen direct door langs een prachtige helderblauwe rivier waar we de groene alg en stenen heel goed in kunnen ontdekken. Nog een stukje door een bos wat ze flink aan het kappen zijn en dan het prachtige bijna magische gat wat een bron is die de rivier Bistrica voedt. Aan de zijkant van de bron lijkt het wel of er elektrische blauwe platen zijn neergelaten en zien we wat waterbubbels.

Het is een prachtige plek met tal van leliebellen en omdat de hoge bomen schaduw brengen een heerlijke plaats om even tot rust te komen. Niemand weet overigens hoe diep het gat is waar we nu vanaf een houten platform in kijken. Gelukkig zijn er maar een paar mensen hier naast twee verveelde verkoopsters met wat drinken en souvenirs.

Na nog even rond te hebben gekeken besluiten we terug te lopen naar de weg want we hebben geen idee wat de rest van de dag ons gaat brengen.

Terug bij de weg moeten we ongeveer een half uur wachten (11:30) tot er een busje (furgon) langs komt rijden.

Maar we hebben ook behoorlijke trek gekregen – het is bijna lunchtijd en we ploffen neer bij een “fastfood” restaurantje en bestellen een broodje doner kebab met een cola.

In de bus rijden we een heel stuk langs de kust en zien een aaneenschakeling van half afgebouwde huizen en gebouwen – deels prachtig en professioneel maar dan weer een stuk grond met afval en brokstenen.

De baai van Butrint: 

Een half uur later rijden we over een heuvel heen en zien een prachtige baai met een rivier die naar de Adriatische kust gaat. Dan een diepe bocht en we zien een driehoekig fort aan de overkant van de rivier verschijnen. Er gaat een ferry de rivier over en de bus stopt voor de site van Butrint.

Aan de overkant is het helemaal vlak land en het blijkt dat het een Venetiaans fort is dat op z’n beurt ook wee rop een klein eilandje is gebouwd. We wandelen terwijl alle lokalen met de ferry meegaan naar de ingang van het oude fort en betalen de entree (700 Leke).

We krijgen een kaartje mee met alle sites erop en zien dat het een soort van schiereiland is met een verhoging in het midden waar de Acropolis op is gebouwd. Het eerste gebouw wat we zien is de Venetiaanse toren met daarvoor wat oude pilaren. Het hele complex is gelegen in een prachtig nationaal park met heel veel bomen en groen. Het is rustig, misschien omdat het al wat later is maar nog steeds heet.

We lopen langs het oude theater en lezen op de informatiepanels dat de site allang was bewoond voordat Griekse kolonisten van Korfoe hier in de zesde eeuw zich vestigden.

Binnen een eeuw had de stad zich ontwikkeld met een Acropolis en was een belangrijke strategische site. We wandelen nu op hetzelfde terrein langs het oude marktplein (Agora/ Forum), het Romeinse badhuis en wederom de jungle in naar de volgende site wat het oude gymnasium is of gebruikt als een heidense site.

Via de site waar ooit een Romeins paleis was gevestigd en een doperij. We komen bij de kust aan en zien nu goed dat er een hele stadsmuur om het hele eiland is gebouwd. 

Romantische Rijk: 

Oorspronkelijk was Butrint een Illyrische stad in het Despotaat Epirus maar de Basiliek uit de 6e eeuw is nog in een prachtige staat. Jammer genoeg is de brug die ooit naar het vasteland lag er niet meer. We lopen rond het eilandje en kijken op naar de hoge stadsmuren die met de ineen zakking van het ooit zo machtige Romeinse rijk nog maar ‘ns versterkt werden. Via de leeuwenpoort komen we bij het pad dat ons naar het oude Venetiaanse kasteel – de Acropolis brengt.

Een prachtig uitzicht en een heerlijke tuin met bloemen en zelfs wat andere toeristen. Het wordt tijd om te gaan en wij wandelen terug om onze tassen op te halen. We halen water bij het naastgelegen (dure) restaurant en praten even over wat te doen – het originele plan was om in het nationale park te blijven slapen maar gezien de hoge hekken kan daar geen sprake van zijn.

We moeten denk ik terug naar die baai die we eerder zagen maar hebben geen zin om dat hele eind terug te wandelen.

Wijn met worst: 

Bij het water wordt het beter en we zetten onze tassen neer en gaan op onderzoek uit. Gelukkig want het wordt al laat maar dit is eigenlijk een perfecte plek want er staan geen huizen of wat dan ook.

We vinden een zeer romantische plek met wat stenen in de baai bij het water, zetten onze tassen tegen een boom en maken thee. We bakken worstjes op ons vuurtje met uit en brood.

Wij openen onze fles “Moskat” wijn maar willen vandaag wel onze tent wat eerder opzetten dan een paar dagen terug. Als we richting tent lopen zien we opeens een fel licht in het water schijnen en ik maak Pete attent op het feit dat deze mensen wellicht aan wal gaan bij ons. Het blijkt de visser weer te zijn die op de zoveel meter in het water slaat met z’n roeispaan – waarschijnlijk om vissen te trekken.

We blijven een kwartier tot half uur staan luisteren en besluiten dan toch maar te gaan slapen. Het is inmiddels half twaalf geworden. Verderop zien we de kleine lichtjes van eiland Korfoe Even later slaap ik heerlijk in.