BLOG: "Smerige truc in Ethiopië"

Januari 2023


inleiding


Verandering van spijs:

Ik wandel door de lange gang waar ik een paar dagen eerder ook heb gelopen. Toch is de situatie helemaal anders. Politieagenten schieten langs mij heen en er wordt totaal geen notie van mij genomen. Dat was wel anders, vorige week, toen elke agent wilde weten wat ik daar kwam doen.

 

Nu rennen ze voorbij, opgewekt en vrolijk. Breed lachend dragen zij schalen vol met popcorn en cake en thermosflessen met koffie. Blijkbaar is er iets te vieren al blijft het gissen wat dat precies is. Het zaaltje waar ik toen heb gezeten is nu ingericht als presentatieruimte. Ik zal toch niet de ster van de dag worden?

 

Op zoek naar ........ 

Ik gris het papiertje uit mijn binnenzak waarop ik de naam van de toen dienstdoende agent heb opgeschreven. Gelukkig denk ik nu, anders had ik niet weten waar te beginnen. Ik ben erbij gaan staan, om wat meer “aangezicht” te hebben en probeer bij elke voorbij flitsende agent mijn papiertje te laten zien. Op mijn gezicht moet een zoekende blik te zien zijn geweest, vast vreselijk komisch voor de mensen aanwezig.

 

Als ik denk dat dit vandaag niets gaat worden staat uit het niets opeens de agent in kwestie voor mijn neus. Ik herken hem direct en we beginnen beiden te lachen. Ik uit opluchting, hij gewoon omdat dat gewoon is hier in Ethiopië. 

 

Ik word meegenomen en mag, vreemd genoeg, plaats nemen op een bed in een klein stoffig kamertje. De agent pakt een papier uit z’n map die ik herken als de aangifte die vorige week is opgemaakt door een vertaler. Opgelucht haal ik adem. Er lijkt toch enige organisatie in deze chaos. Een agent begint een deel van de aangifte over te schrijven in drievoud en maant mij te blijven zitten waar ik zit als “mijn” agent weg de gang weer op loopt.

 

Een kerk in de aangifte? 

Om de zoveel minuten zie ik hem langs wandelen niet wetende wat hij precies aan het doen is. Het is ongeveer een half uur later als hij er ook weer bij gaat zitten en mij een lekkernij aanbiedt. Ik zie wat stempels op het blad staan voordat hij deze in een grote bruine map stopt. Hij begint een heel verhaal tegen mij in gebroken Engels over een kerk en ik begrijp er geen jota van. Wat heeft een kerk nu te doen met mijn aangifte?

 

Er worden mensen bijgehaald en al etende begin ik te begrijpen dat er in deze kerk een politiecommissie dienst doet en ik mijn aangifte daar moet inleveren? Of toch niet? 



fluim


De befaamde "bucketlist"

Al jaren stond een reis door Afrika op mijn verlanglijst en eindelijk ging het ervan komen. Ik had een vliegticket naar de hoofdstad van Ethiopië geboekt en een maand later van diezelfde plek naar Ghana. Daar zou ik over land een stuk naar het noorden reizen om hopelijk ergens in Tunesië uit te komen voor mijn part maanden later.

 

Daarvandaan zou ik wel weer zien. Haast had ik niet maar dat daar een portie geduld en vertrouwen bij zou komen daar had ik toen nog geen benul van. 

 

 "Addis Ababa"

Nietsvermoedend wandel ik op mijn dode akkertje terug van een bezoek aan het Nationaal Museum. Ik ben gisteren veilig geland in Addis Ababa, hoofdstad van Ethiopië, het enige Christelijke land in de Hoorn van Afrika.

 

Het is droog heet en ik heb een kamer geboekt in een hotel dat ooit als paleis heeft gediend voor een Ethiopische prinses.

 

Dromen

In gedachten ben ik al bezig mijn spullen in mijn tas beter te ordenen. Ik ben al op reis maar in mijn hoofd ben ik nog thuis. Dat duurt bij mij altijd een paar dagen. Een man die een stukje voor mij loopt op straat draait zich om en produceert een grote fluim die op mijn broek en shirt terechtkomt. De man excuseert zich ogenblikkelijk en enigszins verbaast maak ik duidelijk dat ik wel verwacht dat hij eerst even zijn “troep” opruimt voordat hij verder loopt.

 

Geen probleem lijkt hij mij te willen zeggen met een kwalijke blik. Uit zijn broekzak produceert hij een papieren zakdoekje en ik denk nog hoe hij zo dom kon zijn om mij – bijna 1,90 meter lang – niet te zien aankomen in zijn ooghoek midden op straat. De fluim is reeds in twee gedeelten gebroken en terwijl ik mijn shirt straktrek is hij bezig met mijn broekzak schoon te vegen.

 

Ik heb wel door dat de man iets schoonmaakt dat helemaal niet smerig is maar mijn Europese naïviteit heeft na een dag reizen de overhand. 

 

Gepland en uitgevoerd

Opeens staat de man op, rent naar een stilstaande auto langs de kant van de straat en weg is hij. Verbouwereerd kijk ik de man na en kijk daarna naar mijn broek. Er staat een rits open van de zijkant van mijn reisbroek. Daarin zat een minuut geleden nog de goed gevulde portemonnee die ik later vanmiddag wilde verruilen voor een beurs met wat contant geld met een plastic draad eraan.

 

Ook wilde ik m’n pasjes scheiden van mijn contante geld en deze opdelen in kleinere porties verdeeld over mijn spullen. Nu ben ik gerold midden op de dag, midden op straat! De eerste keer in mijn reisloopbaan. Dat kon mij niet overkomen denk ik nog terwijl ik niet weet wat te denken en doen.

 

Mijn gedachten nemen een sprong en ik probeer te achterhalen wat er allemaal in zat; een paar kaartjes, een tweede pinpas, dollars, euro’s en ik had net het lokale geld - de Birr - gepind. Wat nu? 



het politiebureau


Bekomen van de schrik:

Even sta ik in shock op straat en probeer na te denken wat ik allemaal moet doen. Nadat ik mijn bank in Nederland heb gebeld om mijn passen te blokkeren moet ik natuurlijk aangifte doen. Ik wandel het politiebureau in wat tegenover mijn hotel is gesitueerd. Daar geef ik in mijn reisgids aan waar de overval heeft plaatsgevonden. De man draait mijn boek talloze malen in het rond en wijst naar een jeep die voor het bureau staat.

 

Even later zit ik achterin en wijs de plek des onheil aan. Daar aangekomen snap ik ook direct het vraagstuk; dit gebied valt net onder een ander politiedistrict. Twee agenten van dat desbetreffende district lopen net voorbij en het is de bedoeling dat ik met deze meeloop naar het andere politiebureau. Het wordt een vermoeiende wandeling in de Ethiopische hitte en ik kom behoorlijk bezweet aan in een groot politiecomplex.

 

Er staan een aantal auto’s geparkeerd en het bestaat uit een verzameling van gebouwtjes. Ik leg uit aan verschillende agenten wat er gebeurt is en het enige waar ze echt geïnteresseerd in zijn is het totale bedrag wat er afgenomen is. Het enige wat ik wil is een aangifte. 

 

Blauwe vingers

Ik ben inmiddels in drie verschillende ruimten geweest als ik eindelijk plaats mag nemen en er iemand achter een leeg stuk papier komt te zitten. Een vertaler komt erbij zitten en nog twee andere agenten. De man schrijft zijn vingers blauw terwijl er toch niet heel veel te vertellen is.

 

Na een half uurtje staat het op papier en ik mag even wachten tot ik de aangifte mee kan nemen. Alles geregeld zou je zeggen. Helaas, het is weekend dus er worden geen officiële aangiftes verstrekt.

 

Of ik dus maandag even terug wil komen? Aangezien ik morgen vertrek naar het noorden van het land vraag ik of de man zijn naam wellicht op een papiertje wil schrijven en vertel dat ik het over een aantal dagen ophaal. Geen enkel probleem maakt de agent mij duidelijk.  



de kerk


Het is maandag geworden en ik maak mij op voor een nieuwe dag in de hoofdstad. In de vroege ochtend haal ik na enig omhaal mijn aangifte bij het politiebureau op, inclusief stempels. Nu nog even naar de St. George kerk waar de zogenaamde politiecommissie mijn aangifte zal verwittigen.

 

Daarna is het hopelijk klaar en kan ik mijn reis eindelijk normaal vervolgen. Maar het loopt toch iets minder gesmeerd allemaal. Want daar aangekomen blijkt het lunchtijd te zijn en er wordt gevraagd over een half uurtje terug te komen. 

 

Fouilleeractie

Na een korte fouilleeractie mag ik naar kamer 19 lopen wat een jaren 60 ogend bouwvallig kantoorruimte is waar drie agenten zitten.

 

Eentje zit de krant te lezen, de ander is overschrijfwerk aan het doen en de derde spreekt mij in perfect Engels aan en verzoekt mij te gaan zitten op een doorgezeten stoel. De eerste vraag die mij rijst, is die wat ik hier kom doen?

 

Er wordt mij gezegd dat dit nodig is om het officieel te maken en na het doorlezen van mijn aangifte zegt de man dat ik ook nog naar de Nederlandse ambassade moet en daarvoor nog naar een vertaalbureau om het om te zetten van “Amharic” naar het Engels of Nederlands.

 

Van kamer naar kamer

Maar ik ben nog niet klaar hier – er wordt verteld dat ik naar kamer 4 en daarna kamer 5 moet gaan voor respectievelijk nog een stempel en een handtekening. Kamer 4 moet ook dienen als archiefkamer want er liggen ordners tot aan het plafond en mij doet het denken aan een Tibetaanse bibliotheek zoals ik die in Lhasa heb gezien. Hier krijg ik een stempel en dan naar kamer 5 en binnen de kortste keren zit ik weer in kamer 19 waar nog een handtekening volgt en ik kan eindelijk gaan.

 

Ik ga het vandaag allemaal niet meer redden dus het vertaalbureau en de ambassade stel ik uit. Eerst reis ik naar de Omo vallei in het zuiden des lands. 


de laatste horde


Terug van de Omo vallei waar ik eindelijk de zogenaamde “asbakken” stam van zanger “Sting” heb mogen aanschouwen vervolg ik mijn missie om een officiële aangifte te regelen voor het stelen van mijn portemonnee. Ik reis naar het vertaalbureau om daarna naar de Nederlandse ambassade te gaan.

 

Daar begonnen ze nog een verhaal dat ik naar Buitenlandse zaken toe moest om dit te bevestigen. Later bleek dit alles een misverstand. Ik had voldoende gehad aan een politieaangifte met stempels. Doodmoe zit ik op mijn bed in mijn kamer dit hele verhaal op te tekenen. Dit gaat nooit iemand geloven als ik straks weer terug ben in Nederland? 

 

Transfergeld en pinpassen

Er moeten nog nieuwe pinpassen opgestuurd worden naar Ghana, via een transferbureau moet geld naar mij worden overgemaakt en bij thuiskomst in Amsterdam moet ik nog proberen dit geld allemaal terug te zien krijgen van de verzekering.

 

Denkend aan alle tumult gaat toch mijn gedachten steeds uit hoe dit in godsnaam mij kon overkomen. Ik reis al jaren en toch werd ik zo gemakkelijk in de maling genomen door zo’n domme maar efficiënte smerige truc.

 

Weer beroofd? 

Maanden later wil ik een drukke bus instappen in Tunis, de hoofdstad van Tunesië. Allang had ik nieuwe pinpasjes in bezit en voldoende contant geld. Binnen was het druk en buiten stonden nog een tiental mensen te wachten om achterin in te stappen.

 

We werden naar binnen geduwd en ik voelde overal handen op mijn kleding. Na een paar haltes stap ik uit en ga even op een bankje zitten en voel over mijn broek heen. Ik voel mijn pasjes en een stapeltje opgerold geld zitten - veilig in een eigen gemaakte zak aan de binnenkant van mijn reisbroek.

 

Het heeft soms lachwekkende taferelen opgeleverd als ik ergens moest betalen maar ik zou nooit meer gerold worden!